Ku zamyśleniu z 2021 11 28— Cytaty – myśli – teksty dla dzieci, młodzieży i dorosłych

Ku zamyśleniu z 2021 11 28— Cytaty – myśli – teksty dla dzieci, młodzieży i dorosłych

O Adwencie…  –Anselm Grün „Przypowieści mądrościowe Ojców Pustyni”  –  Wiersz dla dzieci „U siebie” J.D.

Adwent /www.brewiarz.pl/

Adwent (z łac. adventus – przyjście, przybycie) to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od
I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór
24 grudnia. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym.

Adwent składa się z dwóch odrębnych okresów:
1. czasu, w którym kierujemy nasze serca ku oczekiwaniu powtórnego przyjścia Jezusa w chwale na końcu czasów (okres od początku Adwentu
do 16 grudnia włącznie);

2. czasu bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, w której wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię. Zwornikiem wszystkich tekstów liturgii adwentowej obydwu części jest czytanie księgi proroka Izajasza. Czytanie to obrazuje tęsknotę za wyczekiwanym Mesjaszem.

Pierwsze ślady obchodzenia Adwentu spotykamy w IV w. między innymi w liturgii galijskiej i hiszpańskiej. Z pewnością Adwent nie istniał, dopóki nie ustalono stałej daty świąt Narodzenia Pańskiego. Została ona wyznaczona dopiero w II połowie IV wieku. W wyniku połączenia tradycji gallikańskiej i rzymskiej ukształtował się Adwent, jaki przeżywamy do dziś – liturgicznie rzymski, a ascetycznie gallikański (kolor fioletowy, bez Gloria). Formę tę rozpowszechniały klasztory benedyktyńskie i cysterskie. W XIII w. znana ona była już w całym Kościele, do czego przyczyniły się nowe zakony, zwłaszcza franciszkanie.  Teksty liturgiczne Adwentu ukazują postacie Starego i Nowego Testamentu, przez których życie i działalność Bóg zapowiadał i przygotowywał świat na przyjście Jego Syna: Maryję, Jana Chrzciciela, Izajasza. Adwent to czas radosnego oczekiwania na spotkanie z Panem i przygotowania się do niego przez pokutę i oczyszczenie. Dlatego Kościół zachęca do udziału w rekolekcjach, przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. Adwent nie jest jednak w sensie ścisłym czasem pokuty, tak jak na przykład Wielki Post. Jak czytamy w „Ogólnych normach roku liturgicznego i kalendarza” z 1969 r.: „Adwent ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania”.

W czasie całego Adwentu, poza niedzielami odprawiane są Roraty. Ta bardzo dawna tradycja jest nadal w Polsce kultywowana. Roraty to Msze ku czci Najświętszej Maryi Panny, odprawiane wczesnym rankiem. Ich nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku – Rorate caeli desuper (Spuśćcie rosę, niebiosa).

W czasie Rorat przy ołtarzu znajduje się dodatkowa, ozdobna świeca – symbolizuje ona obecność Maryi. Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach; zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu „Chwała na wysokości Bogu”. Jest to jeden
z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia (chociaż wyłącznie podczas Rorat).

Od IX w. dla drugiej części Adwentu charakterystyczne są tzw. antyfony „O”, ponieważ wszystkie rozpoczynają się od tej właśnie litery:
O Sapientia, O Adonai, O Radix Jesse, O Clavis David, O Oriens, O Rex gentium, O Emmanuel. Tak uszeregował je Amalariusz z Metzu (+ 850). Oparte są one na obrazach i symbolach biblijnych. Antyfony te
w tłumaczeniu polskim stanowią siedem kolejnych zwrotek dawno śpiewanej pieśni „Mądrości, która z ust Bożych wypływasz”. Ich treść obrazuje tęsknotę Izraelitów za Mesjaszem. Stosowane były pierwotnie jako antyfony do Magnificat w Liturgii Godzin.
W odnowionej liturgii zachowały swoje tradycyjne miejsce. Ponadto włączone zostały w Mszę świętą jako wersety aklamacji przed Ewangelią.

III Niedziela Adwentu jest nazywana Niedzielą Różową lub – z łaciny-Niedzielą GAUDETE. Nazwa ta pochodzi od słów antyfony na wejście: „Gaudete in Domino”, czyli „Radujcie się w Panu”. Szaty liturgiczne mogą być – wyjątkowo – koloru różowego, a nie, jak
w pozostałe niedziele Adwentu, fioletowe. Teksty liturgii tej niedzieli przepełnione są radością
z zapowiadanego przyjścia Chrystusa i z odkupienia, jakie przynosi. Warto pamiętać, że oprócz Niedzieli Gaudete jest jeszcze tylko jedna okazja do używania szat liturgicznych koloru różowego – jest nią Niedziela LAETARE – IV Niedziela Wielkiego Postu.

Ku zamyśleniu
Anselm Grün

Przypowieści mądrościowe Ojców Pustyni.

Abba* Antoni powiedział do Abba Pojmena,
że „takie oto jest wielkie dzieło człowieka: winę swoją na siebie zawsze brać przed Bogiem, a pokusy spodziewać się aż do ostatniego oddechu”.

Kiedy Ojcowie Pustyni myślą o Bogu, to jednocześnie przypominają sobie kim sami są jako ludzie. Ich relacja do Boga naznaczona jest szczerością i otwartością. Wobec niego poznają siebie. Nie poprzestają na tym, co osiągnęli. W życiu duchowym pozostają nadal aktywni, gdyż liczą się z tym, że do ostatniego tchnienia będą kuszeni.

Nie jest to bynajmniej duchowość lękliwa i małostkowa, lecz duchowość, która nie pozwala zatrzymać się na drodze rozwoju. Musimy nieustannie iść dalej licząc się z tym, że w każdy nasz pobożny czyn może się wślizgnąć coś, co wykrzywi naszą relację do Boga.

Dręcząca nas świadomość popełnionych grzechów nie zachęca nas do rozmowy z Bogiem, zaś częste uzmysławianie nam naszych słabości sprawi tylko, że poczujemy się mali. Antoni wie o tym i dlatego całkiem spokojnie mówi o grzechu i pokusach, które towarzyszą nam przez całe życie. Nie czuje przy tym strachu. Powierza wszystko Bogu. Nie otacza się swoim grzechem, lecz patrzy na miłość Boga. Nie osądza też sam siebie. Jego grzechy skłaniają go raczej do skierowania swego wzroku na Boga. Czuje się przez niego bezwarunkowo kochany, ale wie również, iż doświadczenia miłości nie można zachować. Już w następnej chwili konfrontowany jest z własną pustką
i oddaleniem od Boga. Nie złości się tym jednak, lecz pełen ufności przekazuje to Bogu.

Oto wyzwalająca droga mnichów. Wszystko może się zdarzyć. Nie oskarżamy się więc z powodu żadnej winy. Wszystko co jest w nas dajemy Bogu. Przez to dokonuje się w nas przemiana w obraz jaki Bóg chce w nas uformować.

cdn.

*Abba – termin aramejski występujący w treści Pisma Świętego trzykrotnie, zwykle tłumaczony jako „ojciec”.

KĄCIK DLA DZIECI

U  SIEBIE

W domowym zaciszu najlepiej jest!

To u mnie kot mruczy i łasi się pies.

To u mnie pajączek schronienie swe ma,

w cieplutkim łóżeczku wysypiam się ja!

W przytulnym mieszkanku bezpiecznie się czuję,

nie lubię wyjeżdżać, mieszkanka brakuje!

Wokoło deszczowo, na dworze znów ziąb,

a u mnie przytulnie i łasi się kot…

JD