Ku zamyśleniu z 2022 11 20— Cytaty – myśli – teksty dla dzieci, młodzieży i dorosłych Ku zamyśleniu: To kim jesteś; TAJEMNICA MSZY ŚWIĘTEJ – Módlmy się (Wojciech Jędrzejewski OP); Kącik poezji: „Zadumanie”; Czy wiesz, że … /o słoniach/
Ku zamyśleniu
Cytaty – myśli – teksty
dla dzieci, młodzieży i dorosłych
To, kim jesteś, jest nieskończenie ważniejsze od tego,
co posiadasz.
Nie graj swojego życia.
Ludzie potrzebują twojego życia, a nie twojej „komedii”.
Nigdy nie zapominaj najpiękniejszych dni twego życia!
Wracaj do nich,
ilekroć w twym życiu wszystko zaczyna się walić.
Wierzę w dobro człowieka, tak jak wierzę w wiosnę,
widząc bazie kwitnącej wikliny.
Kto nie zauważył, że się ściemniło,
ten nie będzie szukał żadnego światła.
Na słonecznej łące i w lesie pełnym cieni
możesz odpocząć wspanialej niż na Hawajach!
Tylko człowiek szczęśliwy
może innych obdarzyć szczęściem.
W całą naturę wtopiona jest miłość.
Trzeba mieć tylko otwarte oczy.
To, jakim jestem człowiekiem
jest nieskończenie ważniejsze od tego, co posiadam.
Każde słowo i każdy gest, które obdarzają przebaczeniem,
niosą pokój.
Bardziej od pieniędzy, potrzebujesz miłości.
Miłość to siła nabywcza szczęścia.
Przyjaźń i miłość rozkwitają tam,
gdzie ludzie zatracają swoją hardość,
łagodnieją w swoich osądach,
stają się delikatniejsi w słowach
i w obcowaniu z innymi.
http://www.zosia.piasta.pl/zlotemysli.htm
TAJEMNICA MSZY ŚWIĘTEJ
„Módlmy się”
Liturgia jest unikalnym połączeniem bierności i zaangażowania. Słowem, które opisuje ten paradoks jest „uczestnictwo”. Zakłada ono najpierw nasze wejście w coś, co jest większe i bardziej obiektywne niż nasze nastawienie i własny wkład. W pewnym sensie nie mamy wpływu na przebieg wydarzeń podczas Eucharystii. Następujące po sobie czynności zostały ukształtowane w historii, począwszy od Liturgii odprawianej w Świątyni Jerozolimskiej. Kolejność gestów, słów, symboli, cały ich biblijny background jest zapisem wielkiej przygody jaką było spotkanie Ludu z Bogiem. Liturgia jest dzięki temu największą i najpiękniejszą galerią arcydzieł, zgromadzonych przez wieki w jednej przestrzeni.
Niektóre ze „zbiorów” są wypożyczone od naszych starszych braci Żydów. Pierwsza Eucharystia była przecież oparta na paschalnej modlitwie Izraela, zwanej sederem.
Symbole, takie jak pokropienie wodą, ogień, kadzidło, są wspólnym, archetypicznym dziedzictwem całej ludzkości. Widzimy je zaprzęgnięte w modlitwę ludzi religijnych w wielu bardzo różnych tradycjach duchowych.
Wszystkie te elementy zostają wprowadzone do Liturgii jako ścieżki zbiegające się w jednym punkcie, którym jest Żywy Bóg. Nie są to byle jakie, raz przedeptane dróżki na skróty. Wyznaczyli je ludzie, którzy, idąc za odruchem serca i oświeceni Boską mądrością, autentycznie podążali ku „Umiłowanemu swej duszy”. Kościół podczas Mszy nie proponuje nam przypadkowych modlitewnych formuł. Nie ma parafialnego rankingu na „modlitwę tygodnia”, która w dowód uznania była by odmawiana podczas Eucharystii. Zwracamy się do Boga słowami, które zrodziły serca świętych.
W ten sposób wezwanie wypowiedziane przez kapłana: „Módlmy się”, jest zaproszeniem do włączenia się w wielki hymn uwielbienia, przebłagania i prośby, który rozbrzmiewa echem wypełniającym wieki. Nie jesteśmy sami – ogarnia nas tajemnica miłości, w której uczestniczyło przed nami i nadal jest w niej obecnych wielu naszych braci i sióstr z bardzo odległej i niedalekiej przeszłości.
Po wezwaniu przewodniczącego Liturgii zapada milczenie (przynajmniej tak być powinno). Jest to przestrzeń dla osobistego odnalezienia się w tym wielkim Słowie-Oracji, które nas zagarnia. Uczestnictwo ma się teraz wyrazić w zaangażowaniu poprzez przebudzenie własnego serca. Ma ono zacząć bić w harmonii z innymi. Aby włączyć się z pożytkiem w modlitwę Kościoła, musimy w samotności stanąć przed Bogiem, aby, tak jak potrafimy, wypowiedzieć wobec Niego naszą miłość, wiarę, pragnienia. Jest to czas na wzbudzenie intencji – przedstawienie Panu osób, spraw, które chcemy oddać w Jego ręce.
Wojciech Jędrzejewski OP
KĄCIK POEZJI
ZADUMANIE
Przy płycie kamiennej
odwieczne dumanie –
czy po nas li tylko
wspomnienie zostanie?
W płomieniach świec
znajome twarze…
senne miraże.
Chociaż już z nami nie ma was,
nie ma was,
wciąż pamiętamy…
mieliśmy wspólny czas.
W płomieniach świec bliskich
i znajomych twarze
i nasza modlitwa…
ciche westchnienie.
J.D.
